Długość wybrzeża wynosi 193 km. Najwyższym punktem jest Hermon (2814 m n.p.m.). Konstytucja pochodzi z 13 marca 1973 roku.
Geografia
Syria jest niewielkim państwem położonym w Azji Południowo-Zachodniej nad Morzem Śródziemnym. Ten obecnie w większości muzułmański kraj przechodził na przestrzeni kilku tysiącleci burzliwą historię. Nad obecną Syrią panowało kilka różnych cywilizacji. W VII w.n.e. kraj został podbity i zislamizowany przez Arabów. Syria cechuje się dość łagodnym klimatem, który zwłaszcza na wybrzeżu zachęca zagranicznych gości do odwiedzania tego kraju. Ponadto w kraju znajduje się wiele zabytków z różnych epok, a umiarkowane zasady islamu umożliwiają rozwój turystyki, która jest ważnym sektorem gospodarki.
Powierzchnia i granice
Powierzchnia – 185 180 km2
Skrajne punkty – północny 37°18'N, południowy 32°20'N, zachodni 35°43'E, wschodni 42°22'E. Kraj o dość foremnym kształcie z zachodu na wschód mierzy około 490 km, a z północy na południe około 470 km.
Syria graniczy z następującymi państwami:
Turcja – 822 km
Irak – 605 km
Jordania – 375 km
Liban – 375 km
Izrael – 76 km
Linia brzegowa – 74,5 km
Budowa geologiczna i rzeźba
Na obszarze Syrii można wyróżnić pięć regionów geograficznych. Są to nadmorskie niziny na zachodzie, pasmo gór Dżabal an-Nusajrija, które biegnie równolegle do wybrzeża. Kolejnym obszarem jest łańcuch gór Antylibanu, czwartym obszarem jest Płaskowyż Centralny leżący we wnętrzu kraju, zaś na południowym wschodzie leży ostatni region – Pustynia Syryjska.
Syria jest krajem w przeważającej większości krajem wyżynnym, urozmaiconym o niewielkie obszary górzyste skupiające się w zachodniej części kraju. Niziny zajmują niewielki procent powierzchni Syrii. Większość cześć kraju zajmuje Płaskowyż Centralny, którego średnia wysokość wynosi 500 m n.p.m. Obszar płaskowyżu wznosi się w kierunku południowym i zachodnim. Na jego obszarze znajdują się liczne izolowane masywy wulkaniczne, najwyższe to: Dżabal ad-Duruz (wysokość około 1800 m n.p.m.) na południowym zachodzie i Dżabal Abu Rudżmajn w centralnej części wyżyny; na północnym wschodzie rozciąga się półpustynna Al-Dżazira. Na południowym wschodzie rozciąga się równinna i kamienista Pustynia Syryjska zajmująca około jednej trzeciej powierzchni kraju. Na jej obszarze znajdują się rozległe pokrywy czarnej lawy tak zwana harra.
Tereny górskie jak już wyżej wspomniano zajmują niewielką część kraju. Największymi górami jest pasmo Antylibanu, gdzie wznosi się najwyższy szczyt kraju Dżabal asz-Szajch o wysokości 2814 m n.p.m. Dżabal an-Nusajrija są dużo mniejszymi górami ciągnącymi się na północ od Antylibanu, gdzie maksymalna ich wysokość wynosi 1562 m n.p.m. Góry syryjskie to ułożono południkowo zrębowe pasma górskie zbudowane głównie z utworów trzeciorzędowych i z krystalicznych skał prekambryjskich.
Niziny także zajmują niewielki procent powierzchni kraju. Skupiają się w dwóch miejscach. Pierwszym z nich jest wąski nadbrzeżny pas aluwialnych nizin ciągnących się na całej długości syryjskiego wybrzeża. Drugim obszarem nizin jest Sabchat al-Burghus, jest nizinny obszar leżący na wschodnich krańcach Syrii pokryty słonymi bagnami. Poza tymi dwoma obszarami nizin jest jeszcze głęboka, tektoniczna dolina Al-Ghab, która jest przedłużeniem doliny Bekaa w Libanie.
Klimat
Syria leży na obszarze Bliskiego Wschodu, jednak klimat tego kraju nieco różni się od klimatu chociażby Izraela czy południowego sąsiada Jordanii. Główną cechą klimatu Syrii jest jego dość duża łagodność i stosunkowo wysokie opady.
Syria leży w strefie klimatu podzwrotnikowego który dzieli się na morski (śródziemnomorska odmiana) w rejonie nadmorskim na zachodzie i suchy w pozostałej części kraju. Jedynie obszary południowo-wschodnie pozostają pod wpływem klimatu zwrotnikowego suchego.
Klimat na zachodzie cechuje się gorącym i suchym latem, oraz łagodną zimą. Temperatury w styczniu wahają się średnio od 12 do 15 °C. W lipcu zaś temperatury wahają się od 23 do 26 °C. Im dalej na wschód tym amplitudy roczne są większe. I tak na wschodzie kraju zimą jest dość chłodno, średnie wartości w zależności od regionu wahają się od 4 do 13 °C, przy czym najwyższe są na południowym wschodzie. W nocy występują spadki, zwłaszcza na północy nawet do -15 °C. Latem na wschodzie kraju jest gorąco, średnie wartości termiczne od 26 °C na północy do 33 °C na południowym wschodzie. W ciągu dnia upały na Pustyni Syryjskiej dochodzą do 45-47 °C. W górach na zachodzie jest dość chłodno, zimy są surowe i temperatura nawet w ciągu dnia często spada poniżej 0 °C.
Syria jest dość wilgotnym krajem. Na zachodzie opady wynoszą od 750 do 1000 mm rocznie. Im dalej na wschód tym opady są niższe, ale ich wartości są dość wysokie. Średnie wartości opadowe na Płaskowyżu Centralnym wynoszą od 500 mm na północy na 250 mm na południu. Na Pustyni Syryjskiej opady są najniższe i utrzymują się na poziomie 100-200 mm rocznie. Maksima opadowe dla całego obszaru przypadają na okres zimowy. Opady mają głównie postać deszczu, jednakże w górach są to już opady śniegu, podobnie jest na Płaskowyżu Centralnym gdzie na północy zdarzają się opady śniegu. Do charakterystycznych zjawisk pogodowych należą burze piaskowe i pyłowe jakie mają miejsce na Pustyni Syryjskiej, trwające średnio 10 dni w roku. Drugim zjawiskiem atmosferycznym są jesienne burze w strefie nabrzeżnej związanej cyrkulacją mas powietrza. Konkretnie chodzi tu o przemieszanie się mas powietrza zwrotnikowych na południe które wypierane są przez śródziemnomorskie niże związane z powietrzem polarno-morskim.
Wody
Sieć rzeczna jest w zasadzie słabo rozwinięta, jednakże na tle innych krajów bliskowschodnich jest zdecydowanie lepiej rozwinięta niż chociażby w leżącej na południu Jordanii. Przyczyny w miarę dobrych zasobów powierzchniowych Syrii są dwie. Pierwszą z nich są dosyć duże opady, zwłaszcza na zachodzie kraju, których ilości są porównywalne z krajami zachodniej Europy. Druga przyczyna to obecność gór, w których opady są wysokie. Nie chodzi tu tylko o góry syryjskie, ale przede wszystkim te w Anatolii, które zasilają główną rzekę kraju Eufrat.
Eufrat jest największą rzeką w Syrii, której źródła znajdują się we wschodniej części Gór Pontyjskich leżących w północnej Turcji. Eufrat wpada na terytorium Syrii w jej północnej części i przepływa przez jej wschodnią część i dalej płynąc przez Irak. W granicach Syrii rzeka ta liczy 680 km. Do Eufratu uchodzą dwa duże lewobrzeżne dopływy: Nahr al-Chabur i Nahr Balich. Wszystkie prawobrzeżne dopływy to rzeki okresowe i suche doliny wadi, które są ciekami bezodpływowymi. Jedną z taki bezodpływowych dolin jest Wadi al-Hajl, która ciągnie się od południowej części Płaskowyżu Centralnego, a kończy się niedaleko rzeki Eufrat. Wadi an-Najr jest najdłuższym ciekiem bezodpływowym Syrii. Drugą ważną rzeką Syrii jest Asi, płynąca na zachodzie kraju na długości 366 km. Rzeka ta bierze swój początek w górach Antylibanu, a uchodzi na krótkim odcinku na obszarze Turcji wpadając do Morza Śródziemnego. Na odcinku 50 km graniczną rzeką Syrii w jej północno-wschodnim narożniku jest Tygrys.
Syria należy do zlewisk dwóch akwenów: Morza Śródziemnego (zachodnie krańce kraju), Zatoki Perskiej (wschodnia cześć kraju) i obszar bezodpływowy w centrum ze wspomnianą Wadi an-Najr. Na obszarze Syrii znajduje się kilka sporych jezior. Największym z nich jest Al-Asad na rzece Eufrat w północnej części kraju o powierzchni 630 km2. Al Asad jest jednak sztucznym zbiornikiem retencyjnym utworzonym przy pomocy tamy znajdującej się na Eufracie, która mierzy 4,5 km i należy do jednej z największych na świecie.
Gleby
Zróżnicowanie krajobrazu sprawia, że w Syrii istnieje kilka typów gleb. Przeważająca część kraju pokryta jest płytkimi glebami pustynnymi. Na Płaskowyżu Centralnym występują buroziemy i szaroziemy, głównie kserosole. Natomiast obszary Pustyni Syryjskiej w wielu miejscach są pokryta jałowymi glebami inicjalnymi, są to głównie yermosole W niektórych miejscach pokrywy glebowej nie ma wcale. Na obszarze Sabchat al Burghus, gdzie występują słone bagna, tereny pokrywają sołonczaki. Na zachodzie tereny pookrywają całkowicie inne typy gleb. Przede wszystkim są to terra rosa i gleby cynamonowe, a poza nimi miejscami występują górskie litosole obecne głównie w wyższych partiach Antylibanu. W dolinach rzecznych na zachodzie, głównie w dolinie rzeki al Asi, występują żyzne aluwialne fluwisole.
Flora
Szata roślinna Syrii dzieli się na dwie strefy: bardziej rozwiniętą na zachodzie i skąpą na wschodzie, przy czym ta na wschodzie obejmuje dwie trzecie powierzchni kraju (Pustynia Syryjska i Płaskowyż Centralny) Roślinność na zachodzie jest dobrze rozwinięta z powodu dość wilgotnego klimatu i wpływowi Morza Śródziemnego. Dzięki temu obecnie dominują tam formacje krzewiaste takie jak tamaryszki i szakłaki. Lasy zajmują jedynie 3% powierzchni kraju, jednak nie z powodu klimatu, lecz z przyczyn ludzkich (wycinka drzew pod uprawy i dla przemysłu drzewnego) Kilkaset lat temu lasy dębowe, a przede wszystkim cedrowe zajmowały całą nadmorską część Syrii i góry. Dziś lasy dębowe rosną do wysokości 1000 m n.p.m. natomiast sosny i miejscami cedry porastają tereny do wysokości 2000 m n.p.m.
Reszta kraju jest zdominowana przez roślinność półpustynną i pustynną. Płaskowyż Centralny i północne regiony kraju pokrywają stepy piołunowe. Dominują skąpa roślinność krzaczasta, trawy, i suchorośla. Region Sabchat al Burghur jest miejscami porośnięty słonoroślami. Najbardziej skąpa roślinność występuje na Pustyni Syryjskiej, gdzie dominują kserofity. Jedynie w okresie zimowych opadów na pustyni pojawiają się na krótko trawy i zioła, które są wykorzystywane jako pastwiska.
Fauna
Fauna jest charakterystyczna dla Regionu Śródziemnomorskiego. Tereny leśne zamieszkują jeleniowate jak daniel i sarna, a poza nimi dzik i żbiki. Na pustyniach żyje gazela arabska i najmniejszy przedstawiciel koniowatych – onager. Drapieżniki są reprezentowane przez lamparta, karakala i szakala złocistego. Wśród ptaków do liczniejszych należą kuraki i drapieżne. Gady zaś reprezentują liczne węże i jaszczurki.
Historia
Historia Syrii sięga osadnictwa okresu paleolitu.
Starożytna Syria
Syria starożytna – terytorium, którego granice w okresie od około VII tys. p.n.e. do około 330 roku p.n.e. zakreślały od zachodu Morze Śródziemne, od wschodu – Eufrat, od północy – góry Taurus, od południa – linia graniczna starożytnej Palestyny. Terytorium to nie pokrywa się obszarowo ze współczesną Syrią.
Syria starożytna dzięki swojemu położeniu łączy cywilizacje egipską, mezopotamską, anatolijskie i egejską. Ukształtowanie geologiczne powierzchni nie sprzyjało rozwojowi większych organizmów państwowych, a brak naturalnych granic powodował łatwe zdobywanie terenów przez kolejnych najeźdźców, co z kolei było przyczyną braku ciągłości polityczno-kulturowej. Obszar bogaty był w drzewa, co powodowało rozwój handlu z państwami, pozbawionymi tego surowca, przede wszystkim z Egiptem i Mezopotamią[1].
Syria (prowincja rzymska)
Syria – była ważną prowincją rzymską, podbitą w roku 64 p.n.e. przez Pompejusza. Pozostała pod panowaniem rzymskim (bizantyjskim) do roku 637, kiedy została podbita przez muzułmanów.
W pierwszych wiekach n.e. Syria przeżywała rozkwit gospodarczy. Miała też duże znaczenie militarne — stanowiła bazę dla wypraw przeciwko Partom, a potem Persom. W I w. to wojska syryjskie umożliwiły Wespazjanowi zdobycie władzy. Syria była kluczowym strategicznie obszarem podczas kryzysu III wieku. Od IV-V w. wzrastał opór ludności syryjskiej przeciw hellenizacji, co znalazło wyraz w rozwoju piśmiennictwa w języku miejscowym i w opozycji do oficjalnego kościoła (monofizytyzm). W okresie bizantyjskim w VI i VII w. ulegała najazdom perskim. W 637 Antiochia została podbita przez armię Kalifów prawowiernych.
Była podzielona na 10 okręgów: Commagene, Cyrrhestice, Pieria, Seleucis, Chalcidice, Chalybonitis, Palmyrene, Apamene, Cassiotis, Laodicene. W 193 została podzielona na Syria Coele i Syria Phoenice. Konstantyn Wielki wydzielił 2 północne okręgi: Commagene i Cyrrhestice w oddzielną prowincję Euphratensis. Teodozjusz I pozostałą część Syrii podzielił na 2 prowincje: Syria Prima, ze stolicą w Antiochii i Syria Secunda, ze stolicą w Apamei. Syria Secunda była podzielona na Phoenicia Prima (ze stolicą w Tyr) i Phoenicia Secunda (ze stolicą w Damaszku).
Pierwsze państwo na terytorium Syrii to Ebla, po raz pierwszy wymieniona w tekście syryjskim datowanym na ok. 2500-2400 p.n.e. Później była ważną prowincją rzymską, podbitą w roku 64 p.n.e. przez Pompejusza. Pozostała pod panowaniem rzymskim (bizantyjskim) do roku 637, kiedy została podbita przez muzułmanów.
Średniowiecze
W latach 633-640 Syria została podbita przez Arabów. W 661 roku Damaszek stał się stolicą kalifatu Umajjadów, stając się centrum kulturalnym świata islamu. Po przeniesieniu przez Abbasydów stolicy do Bagdadu w 750 roku Syria znalazła się na obrzeżach muzułmańskiego świata. W 944 władzę w Syrii przejęła lokalna dynastia Hamdanidów. Po jej wygaśnięciu w 1003 Syria znalazła się w sferze wpływów Fatymidów. W 1078 roku Syrię podbili Seldżukidzi.
W wyniku I krucjaty znaczna część Syrii znalazła się pod panowaniem krzyżowców. Utworzyli oni Hrabstwo Trypolisu i Księstwo Antiochii. W islamskiej części Syrii po upadku Seldżuków władzę w 1127 przejęła dynastia Zangidów, której udało się odzyskać Damaszek. W 1174 Zangidzi zostali obaleni przez Saladyna, który założył dynastię Ajjubidów. W 1250 Ajjubidów zastąpili mamelucy, którzy do 1291 roku zdobyli wszystkie posiadłości krzyżowców.
W 1516 Syrię zdobyli Turcy osmańscy.
Panowanie osmańskie
Po podboju przez Turków Syrię podzielono na wilajety Damaszku, Aleppo i Trypolisu. W 1660 wydzielono wilajet Sydonu. W XVIII wieku paszowie poszczególnych wilajetów zaczęli zdobywać stopniowo coraz większą władzę, tocząc między sobą nieustanne wojny o ziemie. W 1775 pasza Ahmad al-Dżazzar zajął całą południową i centralną Syrię. Po jego śmierci w 1804 roku zapanowała kompletna anarchia. W 1831 Syrię zajęły wojska paszy Egiptu Muhammada Alego, jednak na skutek nacisków europejskich mocarstw Egipt musiał zwrócić Syrię Turcji w 1841. Pod koniec XIX wieku narodził się silny ruch nacjonalistyczny, którego celem stała się niepodległość Wielkiej Syrii, na czele której stanąć miał król. 1 września 1918 Syria została zajęta przez wojska brytyjskie, wspomagane przez arabskich nacjonalistów.
Lata międzywojenne
Na mocy traktatu wersalskiego, tureckie posiadłości na Bliskim Wschodzie oddano pod mandat francusko-brytyjski.
8 marca 1920 Generalny Kongres Syryjski proklamował niepodległość Wielkiej Syrii. Jej królem został ogłoszony Fajsal I.
24 kwietnia 1920 Francja i Wielka Brytania dokonały podziału Bliskiego Wschodu, w wyniku którego terytorium Wielkiej Syrii przypadło Francji.[4] 28 lipca 1920 oddziały francuskie wkroczyły do Damaszku, obalając rządy Fajsala.
W sierpniu 1920 Francuzi dokonali podziału Wielkiej Syrii. Wydzielono Wielki Liban, większy trzykrotnie od dawnego sandżaku Libanu. Utworzono sandżak Aleksandretty. Pozostałą część Syrii podzielono wedle kryteriów religijnych na 4 państewka: Damaszek, Aleppo, Latakię i Dżabal ad-Duruz. W 1925 Damaszek i Aleppo połączono w Państwo Syrii. W 1930 nadano Syrii konstytucję, przekształcając Państwo Syrii w Republikę Syryjską, zaś w 1936 podpisano traktat, który zobowiązywał Francję do przyznania Syrii pełnej niepodległości (nie został on przez Francję ratyfikowany). W 1939 Aleksandrettę przekazano Turcji.
W 1940 roku Syria znalazła się pod władzą rządu Vichy. Po wyzwoleniu w 1941 komitet Wolnej Francji ogłosił niepodległość Syrii, która została oficjalnie ogłoszona przez Syrię w 1943. W 1944 do państwa syryjskiego przyłączone zostały Latakia i Dżabal ad-Duruz. W 1945 Syria współtworzyła ONZ.
Syria współczesna
W 1946 ostatnie wojskowe oddziały francuskie i brytyjskie opuściły Syrię. Ogłoszono republikę, na czele której stanął Szukri al-Kuwatli. W 1947 odbyły się pierwsze wybory do parlamentu.
W 1948 wojska syryjskie wzięły udział w I wojnie z Izraelem. Armia nie odniosła większych sukcesów, a jedynym „zwycięstwem” było zajęcie pasa ziemi nad Jeziorem Galilejskim.
W marcu 1949 miał miejsce zamach stanu, po którym władzę przejął generał Husni al-Za'im. Zaczął wprowadzanie w życie projektów budowlanych (szkoły, szpitale, drogi, tama na Eufracie, budowa portu w Latakii), wzywał kobiety do zaprzestanie noszenia kwefów i opracował projekt świeckiej konstytucji. Nie rządził długo, albowiem w sierpniu tego samego roku został obalony w wyniku kolejnego zamachu stanu, dokonanego przez pułkownika Samiego al-Hinawiego. W tym samym roku odbyły się wybory parlamentarne, w których wzięły udział kobiety. W grudniu 1949 miał miejsce trzeci z kolei zamach stanu, na czele którego stanął pułkownik Adib asz-Sziszakli.
W 1954 asz-Sziszakli został obalony, a władzę na krótko objął Haszim al-Atassi. Przywrócono zatem cywilne rządy w Syrii. We wrześniu 1955 odbyły się wybory parlamentarne, a prezydentem został ponownie Szukri al-Kuwatli. Za jego rządów Syria zaczęła zbliżać się do krajów socjalistycznych. W 1957 otrzymała pomoc od Związku Radzieckiego, co miało trwać przez następne 12 lat. Syria sprzeciwiła się powstaniu Paktu Bagdadzkiego.
22 lutego 1958 Syria wraz z Egiptem połączyły się w Zjednoczoną Republikę Arabską. Prezydent Egiptu Gamal Abdel Naser mianował rząd ZRA, w którym było wielu Syryjczyków. Dokonano wtedy reformy rolnej, w wyniku której znacjonalizowano ziemię i rozdano ją chłopom. W lipcu 1961 znacjonalizowano wszystkie banki prywatne. 28 września 1961 władzę w Syrii przejęli oficerowie, którymi kierował Abd al-Karim an-Nahlawi. Syria odłączyła się od ZRA. Prezydentem został wybrany Nazim al-Kudsi. Będąc przeciwnikiem socjalizmu, zwrócił część ziemi i fabryk poprzednim właścicielom. Kudsi został obalony 28 marca 1962 przez an-Nahlawiego, który go aresztował. Kolejny zamach stanu, dokonany przez Abd al-Karima Zahr ad-Dina, przywrócił do władzy Kudsiego.
8 marca 1963 partia Baas, a ściślej jej Komitet Wojskowy, dokonała zamachu stanu i przejęła władzę. Na czele państwa stanął Luaj al-Atassi. W lipcu tego samego roku Atassiego zastąpił Amin al-Hafiz. W 1964 ogłoszono tymczasową konstytucję, na mocy której jedyną legalną partią w Syrii stała się partia Baas. Al-Hafiz ogłosił kolejny program socjalistyczny, w wyniku którego znacjonalizowano prywatne przedsiębiorstwa, a także prywatne szkoły i uniwersytety oraz kościoły. 23 lutego 1966 dwaj członkowie Komitetu Wojskowego, Hafiz al-Asad i Salah Dżadid, dokonali puczu, zmuszając Hafiza do rezygnacji. Prezydentem został Nur ad-Din al-Atassi, który ogłosił kolejną tymczasową konstytucję. Została ona zastąpiona następną w 1969.
W 1967 wybuchła wojna sześciodniowa, w której Syria brała udział. Wojska syryjskie poniosły klęskę, a Syria straciła kontrolę nad wzgórzami Golan.
W 1970 Hafiz al-Asad przejął władzę. W 1971 został wybrany prezydentem. W 1973 uchwalono stałą już konstytucję. W październiku tego samego roku wybuchła wojna Jom Kippur. Syria częściowo odzyskała wtedy wzgórza Golan. W 1976 Syria wysłała swoje wojska do Libanu, które później otrzymały mandat Ligi Arabskiej.
Jak każda władza autorytarna, także prezydent Asad miał swoich krytyków, ale szybko się z nimi rozprawiano. Poważne wyzwanie rzuciło władzy Bractwo Muzułmańskie, odrzucające laickie podstawy rządów partii Baas i sprzeciwiające się rządom alawitów, których uważało za odszczepieńców. Na przełomie lat 70. i 80. Bractwo prowadziło zbrojną walkę z władzami Syrii. W lutym 1982 wywołało bunt i ogłosiło Hamę wolnym miastem. Władze odpowiedziały wysłaniem wojska, którym dowodził Rifaat al-Asad, brat prezydenta. W wyniku tej interwencji miasto zostało zniszczone, a co najmniej kilkanaście tysięcy osób poniosło śmierć.
W 1984 Hafiz al-Asad przeszedł zawał i był hospitalizowany. Wykorzystał to jego brat, który chciał przejąć władzę. Mimo złego stanu zdrowia prezydent Asad utrzymał władzę, a jego brat Rifaat został wygnany.
Hafiz al-Asad zmarł w 2000. Władzę po nim objął jego młodszy syn, Baszszar al-Asad. W styczniu 2011 rozpoczęły się protesty przeciw jego rządom, które przerodziły się w wojnę domową.
Podział administracyjny
Syria jest podzielona na 14 prowincji (muhafaz):
Miasto Damaszek
Damaszek
Al-Kunajtira
Dara
As-Suwajda
Hims
Tartus
Latakia
Hama
Idlib
Aleppo
Ar-Rakka
Dajr az-Zaur
Al-Hasaka
Miasta
Aleppo (Halab)
Dajr az-Zaur
Damaszek
Hama
Hims
Latakia
Rakka
Suwajda
Tartus
Demografia
Grupy etniczne:
Arabowie – 90,3%
Kurdowie, Ormianie i inni – 9,7%
Wyznania religijne
Główne wyznania:
islam – 90,3% w tym:
sunnici
alawici – ok. 14%
druzowie – ok. 3%
imamici
ismailici
chrześcijaństwo – 5,1%
prawosławie – 3,1%
katolicyzm – 1,8%
protestantyzm – 0,2%
Świadkowie Jehowy – 0,01%
Język
Urzędowym językiem jest arabski (różne dialekty), poza tym występują także: kurdyjski, ormiański, aramejski, czerkieski. Porozumiewać można się po francusku i angielsku (ten jednak rozumiany w niewielkim stopniu).
Wieś Maaloula w pobliżu Hims jest enklawą językową: tu ludność mówi po aramejsku.
Zdrowie
Służba zdrowia odpłatna zarówno w szpitalach państwowych jak i prywatnych.
Nie ma problemu z dostępem do lekarza w dużych ośrodkach miejskich, przyjmuje wielu prywatnych lekarzy wielu specjalizacji.
Przepisy celne
Prawo celne jest dość surowe - za sprzęt elektroniczny zapłacimy wysokie cło. Trzeba pamiętać, że jeśli pobyt na terytorium Syrii trwa dłużej niż dwa tygodnie, należy się zameldować.
Obowiązuje zakaz wywozu waluty krajowej powyżej 500 SYP. Nie wolno wywozić konserw. Zakazany jest wywóz pamiątek i rękodzieła o wartości historycznej. Ponieważ w Syrii nie jest naliczany podatek VAT, nie ma możliwości otrzymania jego zwrotu za towary nabyte na miejscowym rynku.
Syryjskiej granicy nie mogą przekroczyć osoby, które w paszporcie mają jakikolwiek ślad pobytu w Izraelu (problemem może być nawet zwykły paragon, na którym widnieje język hebrajski).
Przy wyjeździe z Syrii należy uiścić opłatę za wyjazd. W roku 2009 wynosiła ona 500 funtów syryjskich.
Gospodarka
Podstawą gospodarki są:
wydobycie, przetwórstwo i eksport ropy naftowej,
rolnictwo,
koczownicza hodowla,
przemysł,
produkcja nawozów mineralnych,
rzemiosło,
turystyka.
W 2007 roku PKB wyniósł 90,37 mld USD, czyli 4 700 USD na mieszkańca. Bezrobocie wyniosło 9% (2007 r.) realny wzrost gospodarczy 4,3%, Inflacja 12,2% (2007 r.) Dochody budżetowe wynoszą 8,4 mld USD, a wydatki 11,2 mld USD (2007 r.).
Wartość eksportu wynosi 11,14 mld USD (2007 r.), a importu 10,5 mld USD (2007 r.).
Ludność żyjąca poniżej progu ubóstwa: 11,9% (2006 r.)
W rankingach Syria wypada według:
- wskaźnik rozwoju społecznego 2006 (Human Development Index, HDI) – wskaźnik stosowany przez Program Rozwoju Narodów Zjednoczonych: Syria zajęła 106 miejsce w grupie krajów średnio rozwiniętych.
- wskaźnik jakości życia 2007 (Quality of Life Index): 130 miejsce na 195.
Ciekawe miejsca
Opłata za zwiedzanie zabytków jest stała i wynosi 150 SYP od osoby.
Damaszek: stolica - jedno z najstarszych miast świata (stare miasto - syryjskie domy i restauracje)
Maaloula i Saydnya: dosyć istotne miasta dla wyznawców chrześcijaństwa ze względu na ich wartość religijną - pierwszy klasztor na świecie, klasztor Marii.
Palmyra (Palmira) po aramejsku Tadmor: rzymskie miasto założone w oazie w pn. części Pustyni Syryjskiej - konieczność odwiedzin
Aleppo: drugie miasto ze względu na liczbę mieszkańców (stare miasto - zamek)
Latakia: miasto portowe nad Morzem Śródziemnym
Ugarit: ruiny miasta, gdzie został stworzony pierwszy alfabet na świecie
Bosra: stare rzymskie miasto z jednym z najlepiej zachowanych rzymskich amfiteatrów na świecie
Apamea: ruiny antycznego miasta; jest tu najdłuższa antyczna ulica z kolumnadą 1,5 km
Ebla (obecnie Tell Mardich): ruiny jednego z najważniejszych miast starożytnej Syrii
Krak des Chevaliers ("twierdza rycerzy"): potężny zamek, dawna siedziba joannitów
Dura Europos: starożytne miasto nad Eufratem
Tagi: strefa śródziemnomorska Syria
